Ιούλιος ήταν όταν την βρήκα , θα ήταν δεν θα ήταν 3 εβδομάδων , σαν ποντίκι , για ποντίκι την είχα περάσει έτσι και αλλιώς όπως πέρασε τον δρόμο για έρθει να κρυφτεί κάτω από κάτι βαρέλια στο χρωματοπωλείο που περίμενα την μάνα μου σχεδόν ζαλισμένος από την ζέστη μέσα στο αυτοκίνητο να τελειώσει τα ψώνια της .
Δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό να έχω γάτα , άλλωστε ζούσαν ήδη μαζί μου 5 σκυλιά σε εκείνη την φάση όπου τα 4 δεν ήταν ακόμη έτοιμα να ζουν με άλλα ζώα .
Με το ζόρι ανέχονταν εμένα ακόμα .
Η ιστορία αστεία , ο μισός μπρούμυτα στο πεζοδρόμιο κάτω από τα βαρέλια να προσπαθώ να πιάσω το γατί και η μάνα μου με τους υπαλλήλους του χρωματοπωλείου να με έχουν δει από τις κάμερες και να νομίζουν ότι έπαθα έμφραγμα , όποτε ουρλιάζοντας προσπαθούσαν να με τραβήξουν έξω από τα πόδια .
Ένα ‘’χου’’ έφαγα και αυτό ήταν ,δεν ξανά κατέβηκε ποτέ από τον ώμο μου.
Και ποσά μου έμαθε αλλά και μου υπενθύμισε λοιπόν ένα τόσο δα γατάκι , πράγματα που αδυνατούσα να δεχτώ πια , μιας και μεγαλώνω και είχα ήδη αποφασίσει ότι έχει έρθει η ώρα να αποτραβηχτώ μακριά από τους ανθρώπους , να σιωπήσω και να κλειστώ στον εαυτό μου γιατί ίσως ειχα παραγίνει κομπλεξικός και εσωστρεφής !
Και οι μέρες περνούσαν , εγώ πήγαινα στην δουλειά και γύρναγα κουρέλι και τις ώρες που είχα ελεύθερες προσπαθούσα να μάθω το κτήμα και τις δουλειές του , άρχισα να δένομαι μαζί της και να της μιλάω όπως θα μίλαγα αν ήμουν καρτούν και αυτή σαν να καταλαβαίνει να αντιδρά ανάλογα και τότε ίσως επειδή βρήκα κάπου εκεί ξεχασμένο το παιδί που πάντα του άρεσε να μιλάει με τα ζώα και ένιωθε περισσότερο οικεία μαζί τους παρά με τους ανθρώπους , τον πιτσιρικά που έπλαθε ιστορίες για τα ζώα που πάντα ήθελε να έχει , τον οποίο έχει ξεχάσει γιατί μεγαλώνοντας δεν ήταν κοινωνικά σωστό να είσαι τόσο ‘’παιδικός’’ και που καταχώνιασε σε μια γωνία για χάρη του κομπλεξισμού του .
Και κάπου εκεί ξεκίνησε η τρέλα του TikTok, όπου μέσα από την εσωστρέφεια μου είχα ξεχάσει πως είναι να μιλάς με αγνώστους στο δρόμο , να δέχεσαι μια καλή κουβέντα , να σε χαιρετούν και να σε ρωτάνε τι κάνει η Ολίβια και σιγά σιγά να γίνεσαι κομμάτι της καθημερινότητας άλλων ανθρώπων που μπορεί να μην ξέρεις προσωπικά αλλά έχουν μοιραστεί τόσα πολλά μαζί σου .
Και αυτό να άρχισε γίνεται όλο και πιο μεγάλο , και επειδή υπάρχει η Ολίβια , αλλά ζώα άρχισαν να βρίσκουν σπίτι και περισσότεροι άνθρωποι να δίνουν την ευκαιρία σε αυτά για μια καλύτερη ζωή και πλέον με αυτήν οδηγό να μπορούμε να βοηθάμε σαν ομάδα ζώα και ανθρώπους που έχουν ανάγκη .
Νομίζω ότι πάντα ήθελα να βοηθάω απλά δεν ήξερα τον τροπο και πάντα ήθελα να αγαπώ τους ανθρώπους παραπάνω αλλά χρειάστηκε μια τόσο δα μικρή γάτα να μου δώσει αυτό το μάθημα ζωής !
